Yıldızların kalınca bir tüle büründüğü gecelerdendi bu gece. Aşkın bilinmeyen kapılarının aralandığı, demlik demlik muhabbetin koyulaştığı bir geceydi 21 Aralık. Mazinin arşivlerinden sıyrılıp gelen hatıraların yalnızlıkla vuslat olduğu bir geceydi. Gözlerin sırra boyanmış uzak tabiatları arşınladığı nemli bir pazartesi gecesiydi.
Bir şeyler söylemek, bir iki allı pullu kelam fısıldamak istedi. Fakat mazinin sırrına kafi kelimeler bulamadı. Ucuz pazarlardan aldığı bir kitaba başlamıştı. Yaşlı, fakat bir o kadar da gizemli bir adamın ölüm döşeğinden sonra ele geçirilen defterindeki bir hayat muhakemesi tarzında yazılarını ele alan bir kitabın dostluğuna sığınmıştı.
Neden sonra saatler günü doldurmuş, yeni bir günün limanlarına yaklaşmıştı. Fakat zamana uymayan bu uyanıklığı istirahatini aşsa da aldırmayıp devam etmeliydi o doyumsuz dostane yolculuğa. Zamanın geceleri yarıladığı bir anda okunan, yaşlı adamın trajik hikâyesini algılamada güçlük çekiyordu. Eh, nihayet burada bir mola vermeliydi. O arada midesinde bir açlık iniltisi duydu. Neticede bu isteği boş çevirmedi, bir iki atıştırmalıktan sonra, ilaçları vardı ve ona yöneldi. Ciğerlerine gönderdiği bronş açıcı ilaçlarından sonra devam etmeliydi yarım kalan kederli hikâyeye fakat uykusunun ağır basan melekelerine mağlup oldu ve uyudu öylece.
Kalktığında yelkovan ve akrebin zamanı bina etmedeki işçiliği güneşe ulaşmaya yetmiyordu. Zamanı yedinin katına kadar götürmüşler hatta yarısını imar bile etmişlerdi. Lakin hedefe daha ulaşamamışlardı. Gece, hala gizemli muhabbetini devam ettiriyordu. Hatta bu gizemli muhabbete mevsimin gelincikleri de eşlik etmiş, tabiat mevsimle adeta sıkı fıkı olmuştu bile. İnceden gri peçelere sıyrılmış uzak tabiatlar bu ana bir davetli gibi toy olmuşlar, insan denen mahlûka o doyumsuz anlarından bir senaryo yazmışlardı sanki. Uyanan hayata, hayat olabilmek adına gözlere sığdırılan o naçizane tabiatın şu eşsiz izdivacına şahit bir kadraj yeterliydi. Mutluluğa ve şükre davetiye yollayan şu âlem, şerefli varlıklara yeterdi. Kederlerin pişman olup mutlulukların tahliye olduğu şu anlar, kader mahkemesinde nihayet hâkimlerin güzelliğin adaletinden rahle alıp hürriyetin şiirini yazdıkları bir son olmuştu bugün.
Ali Enes Boyraz
