Bütün mahalle orada toplanmıştı. Mahallenin meydanında birkaç katman halka oluşmuş mahalleli, ortada birbirleriyle dövüşen iki adamı izliyordu. Mahallenin daha önce başına gelmemiş bir şeydi bu. Her kabadayı bilir ki kabadayıların arasında gizli bir anlaşma vardır; düşmanını yen ama küçük düşürme çünkü gün gelir aynı şey sana yapılırdı ama kabadayılar gün…

Polis gecenin karanlığında her yeri didik didik arıyordu. Polis arabaları öyle kalabalıktı ki sokaklar disko topuna dönmüştü. Yeni çıkarılan emirle Milli İstihbarat Teşkilatı’da bu işin peşine düşmüştü. Evlere bildiri dağıtılmış ve ev ahalilerinden o tuşu yok etmeleri istenmişti. Yok etmeyenler yardım ve yataklıktan dolayı suçlanacaklardı. Telefon klavyesinden kaldırılması için telefon…

Baba ve oğul arabayla bir yolculuğa çıkmıştı. Nere gittiklerini veya nereden yola çıktıklarını bilmiyorum ama terziye gittiklerini tahmin ediyorum. Oğul biraz öfkeliydi sanki. Bir şeylere hazırlanıyor gibiydi. Babası “Nasılsın” diye sormuştu ya, tamamdı artık üzerinden iletişim.kurms yükü kalkmıştı. Hiç iyi olmadığını duymamıştı. …

Ya bazen kendimi öylesine avm kapanışı gerçekleştikten sonra unutulmuş, terk edilmiş ve üstüne üstlük hadsiz bir fırtınaya denk gelen bir bim poşeti gibi hissediyorum ki… Anlatamam size. Yani anlatsam içimde unutulmuş ve bir zamanlar bana ait olan her şeyi, tüm anılarımı kayıt eden fatura içimden fırlayacakmış gibi hissederim. Bu fırtına…

Yok Abla Olmuyor İşte! -Yok Gülten Abla, olmuyor olmuyor işte. Ne bileyim dikişleri patlatıyorum hemen. Sığamıyorum ama içim dolu olduğundan değil; balon gibi aynı yani. Tenim plastikten, içim hava belki ama patlamıyor, patlamayınca da dışarıdan dolu zannediyorsun. Gülten mutfağın buzdolabına sırtını dayamış piknik masalarına benzeyen beyaz renkli saçma desenli masada…

Yenikapı’dan metroya binmiştim. Bir çocuk melodika çalıyordu, kardeşi de yarısı kesilmiş Hamidiye su şişesiyle para topluyordu. Haliç’e vardığımızda sol çaprazıma oturdular. Metro kapıları açıldığında bir anons duyuldu: “Metroda dilencilik ve seyyar satıcılık yasaktır” Çocuklar yaptıklarının tam da bu olduğunu biliyorlardı herhalde. Korktular. Metronun içinde koşmaya, daha doğrusu kaçmaya başladılar. Onlara göre, sesin tam tersi istikametinde koşuyor olmalıydılar. Tabii o koşma çabası içerisinde ses kulağa pek de ulaşmıyor. Kaçtıklarını sanıyorlardı belli ki. ‘Ses’ herhalde çocukların kaçma çabasını anlayarak fazla da ısrarcı olmadı. Çocuklar Taksim durağına kadar melodika çalmaya devam ettiler.

O An da Oldu Her şey! Her şey o an oldu ve bitti. Hayat bitse de olurdu çünkü nihayetine ermişti hayat onun için. Kaybedeceği hiçbir şey kalmamıştı, kazanacağı ve de. Nasıl anlatsam bilemiyorum; hani belgesellerde doğanın doğuşu hızlandırılmış bir şekilde geçer ya; evrene bir bakışta toplanıverir zaman. Ya da şöyle…

Birini tanıdım. Hayalleri büyüktü. Öyle güzel anlatırdı ki hayallerini, gökyüzü turkuaz bir deniz olur, bulutlar kanatlarını açar ve uzaya doğru yola çıkar, güvercinler kulak kesilerek onu dinlerdi. Esasında birçok meseleyi kafasına takmıyor gibi görünürdü ama öyle görünmesinin sebebi bilakis birçok meseleyi düşünmesiydi. Birileri konuşurken dinliyor gibi olurdu ama o çoktan karşışındaki kişinin söylediklerinden ilhamına yenildiği bir kelimenin boynuzlarından tutup o kelimeyle ilgili bir aleme uçmuş olurdu.

Yıldızların kalınca bir tüle büründüğü gecelerdendi bu gece. Aşkın bilinmeyen kapılarının aralandığı, demlik demlik muhabbetin koyulaştığı bir geceydi 21 Aralık. Mazinin arşivlerinden sıyrılıp gelen hatıraların yalnızlıkla vuslat olduğu bir geceydi. Gözlerin sırra boyanmış uzak tabiatları arşınladığı nemli bir pazartesi gecesiydi. Bir şeyler söylemek, bir iki allı pullu kelam fısıldamak istedi…